Afdrukken

 

Aan de gelovigen van de parochie Sagrado Corazón de Jesús van Ypacaraí (Paraguay)

 

Mijn beste vrienden,

Bij het menselijk handelen, bij het opbouwen van het eigen leven zijn er altijd twee mogelijkheden. Een is zich bewegen, uitgaande van een idee, dat men zich heeft gevormd, te doen wat men denkt, wat men graag wil, de eigen innerlijke opwelling, de eigen passies volgen. De ander is uitgaan van een realiteit, van een concreet en objectief feit.

Het geloof heeft zijn fundament niet in een idee, in een menselijke gedachte, in een zoeken naar de waarheid die de mens nastreeft. Dit zoeken, hoewel belangwekkend, zou alleen maar een filosofie zijn. Het geloof is iets anders: het gaat uit van iets concreets, van een reëel feit, van een getuigenis van personen die aan anderen doorgaven wat zij hadden ervaren en gezien. Personen die lieten zien hoe hun leven veranderde, en aangaven hoe ook het onze kan veranderen.

De eerste personen die de verrezen Christus ervoeren en verkondigden, waren de apostelen, die Jezus volgden, met Hem aten en dronken, naar Hem luisterden en Hem gekruisigd zagen.

Op het ogenblik van de dood van Jezus lieten deze mannen Hem in de steek, denkend dat alles een illusie, bedrog was, iets dat de moeite niet waard was om mee te beleven: Judas verraadt Hem, Petrus verloochent Hem, al de anderen verbergen zich vol angst.

Maar in dezezelfde mannen, van te voren door de Heer uitgekozen getuigen, wordt even daarna het geloof geboren en zo ontdekken zij de kracht van de Geest in de Verrezene, die hen verandert, en als iemand het hun verhindert, zullen zij zonder angst het diepe verlangen bevestigen eerder aan God dan aan de mensen te gehoorzamen, daarbij de sterke civiele en religieuze machten van de tijd uitdagend.

Deze mannen worden veranderd, hacen lío (zij brengen de wateren in beweging), zoals paus Franciscus zou zeggen, zij gaan tegen de oordeelscriteria, de bepalende waarden, de levensmodellen van de mensheid in en verkondigen een gebeurtenis die hen volkomen heeft veranderd. Zij hebben een ervaring gehad en deze ervaring verkondigen zij aan andere personen, opdat dezen, evenals zij, de kracht en de schoonheid van het geloof kunnen ontdekken.

Dat is het fundamentele feit dat als een hoeksteen wordt geplaatst in het gebouw van ons geloof: de ervaring en het geloof van de apostelen.

Het geloof in de verrezen Christus is een ervaring, niet een idee.

In zijn apostolische exhortatie Evangelii gaudium zegt paus Franciscus:

“De werkelijkheid gaat boven het idee. Het criterium van werkelijkheid, van een Woord dat reeds mens is geworden en dat altijd tracht mens te worden, is essentieel voor de evangelisatie. Enerzijds brengt het ons ertoe de geschiedenis van de Kerk op haar juiste waarde te schatten als heilsgeschiedenis, onze heiligen te herdenken die het evangelie hebben geïncultureerd in het leven van onze volken, de rijke tweeduizendjarige geschiedenis van de Kerk te oogsten, zonder de pretentie te hebben los van deze schat een denken te ontwikkelen, als zouden wij het evangelie willen uitvinden. Anderzijds brengt dit criterium ons ertoe het Woord in praktijk te brengen, werken van gerechtigheid en naastenliefde te verwezenlijken waarin het Woord vruchtbaar is. Het Woord niet in praktijk brengen, het geen werkelijkheid laten worden betekent op zand bouwen, blijven steken in het pure idee en vervallen tot vormen van intimisme en gnosticisme, die geen vrucht dragen, die de dynamiek ervan onvruchtbaar maken” (nr. 233).

In de keten van de apostolische overdracht beleven wij vandaag het leven zelf van God. Daarom moeten wij niet bang zijn ons hart te openen voor Gods hart en Hem te laten binnentreden, omdat Hij ieder een nieuw, mooi leven wil geven dat niet een herhaling is van de mislukking van zoveel levens die het woord van God niet als fundament hebben.

Als wij, wanneer het ogenblik van het offer, van de dood komt, dit niet weten te aanvaarden, hebben wij niet lief en kunnen wij niet gelukkig zijn. Ook ziekte kan een genade van de Heer zijn, als zij ons zuivert en ons ons hart doet veranderen door het voor God te openen. Wij moeten voor niets bang zijn: als het lijden komt, laten wij het aanvaarden; als wij een offer moeten brengen, laten wij dat dan doen; als wij een krachtsinspanning moeten leveren die ons iets kost, laten wij dan de prijs betalen.

Er bestaat de authentieke, diepe schoonheid van wie tegen zichzelf weet te vechten, van wie in staat is alle hindernissen te overwinnen die zich in het eigen hart bevinden, de plaats waar de eerste strijd plaatsvindt, en niet de anderen beschuldigt, noch een zondebok in de familie, in een gemeenschap, in welke groep dan ook zoekt.

Dit leert niet bang te zijn om een offer te brengen, beginnend bij kleine dingen zoals stiptheid, trouw, studie, zwijgen, wanneer dat noodzakelijk is, de inspanning om te veranderen en in het leven niet zeer snel op het doel te willen afgaan door overal te zwerven. De moed hebben om het ogenblik te erkennen en te aanvaarden dat men zich in zeer veel vormen moet opofferen en moet sterven aan zichzelf, maakt het mogelijk zeer veel kleine overwinningen te ervaren.

Dit alles vormt de persoon, maakt mooie, authentieke, geen valse en hypocriete en door zovelen belachelijk gemaakte mensen.Homilía 95 4be

Als wij niet als eersten het gesproken woord beleven, kunnen wij klagen, verwensen, kunnen wij zoveel zeggen als wij willen, maar ons woord zal niet de kracht hebben die het alleen maar krijgt, wanneer degene die het spreekt, het in eerste persoon beleeft.

Zonder angst een leven van authentieke liefde leven betekent het kruis van de Heer omarmen, omdat niemand kan verrijzen, ofwel overgaan van de dood naar het leven, als hij dit vermogen om te sterven niet heeft.

Er zijn mensen die de verrijzenis nooit zullen kennen, omdat zij nooit willen sterven. Dat zijn degenen die altijd op de drempel van de deur staan, klagend over alles en iedereen, zonder iets te doen, degenen die werken, ergerend, omdat zij niet aan zichzelf willen sterven en als kadavers blijven die rondlopen zonder ooit de verrijzenis te kennen.

De moed hebben om het hart voor Christus te openen, met Hem te sterven en te verrijzen: dat is de ervaring die wij, ouderen, geroepen zijn door te geven aan de jongeren van vandaag. Dat is de boodschap van de Heer die ertoe uitnodigt de schoonheid te beleven van wie zijn strijd heeft gewonnen, van wie trouw is gebleven, van wie de moed heeft gehad het leven te geven om uiteindelijk alles te overwinnen dat verhindert mooi als Christus te zijn: de mooiste onder de mensenkinderen.

En moge de zegen van de almachtige God,

Vader en Zoon en Heilige Geest,

over u neerdalen en altijd bij u blijven.

Amen.

 

Emilio firmaDon Emilio Grasso

 

(Vertaald uit het Italiaans door Drs. H.M.G. Kretzers)

 

 

26/01/2022

 

Categorie: Homilieën en toespraken