Geschiedenis van de Dienaar Gods Jean-Thierry Ebogo
Reis van de hoop
Jean-Thierry laat een grote religieuze rijpheid en diepgang zien, waarvan zijn talrijke gedichten en 
overwegingen getuigenis afleggen. Wij brengen hier het gedicht waarin hij aan de Heer zijn voet schenkt (zie kader).
Het jaar na de amputatie van zijn voet en zijn been besluit de congregatie van de ongeschoeide karmelieten in een fase van het verminderen van de ziekte hem het traject van het noviciaat in Italië te laten voortzetten, in de provincie Milaan, waaronder het scholasticaat en de missie van Yaoundé vallen, en ook om dieper gaande medische onderzoeken te laten doen.
Aan de vooravond van zijn vertrek naar Italië keren de symptomen van de pijn opnieuw in hevigere mate terug en laten zeer snel zien dat de ziekte het jonge leven van Jean-Thierry opnieuw in haar greep heeft.
De herhaalde controles en de diagnose in het ziekenhuis van Legnano (MI) vellen het vonnis: kanker met uitgezaaide bot-metastasen.
Jean-Thierry wordt onderworpen aan intensieve behandelingen in een gespecialiseerd centrum in Turijn, maar zonder verbetering. Hij keert terug naar Legnano, nu voor de palliatieve zorg.
De artsen die hij gevraagd heeft hem de waarheid te vertellen, geeft hij als commentaar:
“Wanneer men de ziekte eenmaal een zin heeft gegeven, is zij niet meer lijden, maar een weg naar de hoge, een weg naar een ander, een vriend die zoals ik lijdt... die mij vandaag tegemoet komt”[1].
Hij getuigt van zijn liefde voor Christus en dat hij in Hem “Degene” heeft gevonden voor wie hij wil leven... en voor wie hij wil sterven.
Zijn kamer in het ziekenhuis wordt een mystieke Karmel met bezoeken van veel personen, vooral jongeren en priesters. Ook zijn medebroeders ondersteunen hem. Dokters en verplegend personeel worden geraakt door het geduld en de kracht in het lijden van deze jongeman. Een dokter roept tegen de provinciaal van de karmelieten uit: “Dit is niet zo maar een zieke: deze jongeman is een heilige!”.
Het vaak verzwakte geloof van velen laait ten overstaan van deze jongeman weer op in het hart van wie in contact met hem komt.
De in Italië achtergelaten getuigenissen en zijn eigen geschriften getuigen van de diepte en de vruchten van de zending van het lijden van Jean-Thierry.
De congregatie van de karmelieten in Kameroen volgt via pater Giorgio Peruzzotti, die zijn spirituaal was geweest, dagelijks de berichten over zijn behandelingen en bidt voor hem, hopend op een wonder.
Pater Giorgio schrijft hem (en hij zal dit ook bevestigen op de dag van zijn begrafenis in Kameroen) dat hij hoopte dat de Heer de hand van de ziekte zou tegenhouden, zoals Hij die van Abraham boven Isaak tegenhield. Maar dat God anders heeft gewild...
Allen verlaten zich uiteindelijk op de wil van God en verbazen zich elke dag steeds meer over de serene acceptatie die het diepe geloof in God tot uitdrukking brengt van Jean-Thierry en zijn verandering in die Jezus die hij met heel zijn hart beminde.
Toen zijn ziekte zich manifesteerde, had hij geschreven:
“Wanneer ik het einde bereikt zal hebben, moge Christus dan van mij zijn. Alles wat ik doe, doe ik werkelijk om Hem te zijn... En moge Hij op het einde mij zijn”[2].
Terwijl vrijwilligers en vrienden elkaar afwisselen in zijn kamer en met hem bidden, vragen de oversten van de karmelieten dispensatie aan Rome en wordt Jean-Thierry de toestemming gegeven om de eeuwige geloften op het ogenblik van sterven uit te spreken.
Zo neemt hij in zijn bed in het ziekenhuis de naam broeder Jean-Thierry van het Kind Jezus en het Lijden aan en zo sluit hij in die naam zijn jonge leven en zijn roeping in: van het elan van zijn kinderjaren om als Jezus te worden tot de deelname aan zijn lijden.
Hij zegt dat als de heilige Teresia van Lisieux vanuit de hemel een regen rozen en van genaden had beloofd, hij van zijn kant een stroom roepingen voor de Karmel en heel Afrika zou zenden.
De spirituele diepgang en het missionaire verlangen bereiken in deze woorden van Jean-Thierry hun hoogtepunt.
Ter gelegenheid van zijn eeuwige geloften houden zijn vrienden uit Italië een collecte en maken het zo voor de moeder van Jean-Thierry mogelijk aanwezig te zijn. De foto’s die van hen samen worden gemaakt, roepen weer de stralende vreugde van die dag op. De terugkeer na een maand van moeder naar Kameroen bij het aflopen van haar verblijfsvergunning zal integendeel voor beiden hartverscheurend zijn.
Moeder Marie-Thérèse was vanaf het begin door de ziekte van haar kind volkomen van streek. Zij had Jean-Thierry haar twijfel toevertrouwd dat de Heer haar aanbod had afgewezen, dat zij vanaf de geboorte van haar kind had gedaan.
Wij hebben de gelegenheid gehad om deze sterke vrouw te leren kennen in Yaoundé op de dag van de teraardebestelling van Jean-Thierry in Nkolbisson. Zij heeft ons verteld met een diep sereen gezicht dat haar zoon in Italië tegen haar dezelfde oproep had herhaald die hij tegenover haar had gedaan aan het begin van zijn ziekte:
“Mama, Gods wil geschiede...; Mama, herinner je je het? Je hebt mij aan Hem aangeboden, sinds ik geboren ben. Dat is alsof men een geitje geeft; als men dan de vriend gaat opzoeken, vraagt men niet wat hij met het geitje heeft gedaan: hij kan het hebben grootgebracht, hij kan het opgegeten hebben...; als jij iemand een kip aanbiedt, zeg jij hem niet hoe hij ze moet koken... Kijk, ik ben als het geitje van God... wij moeten God niet vragen wat Hij heeft gedaan met het geitje dat je Hem hebt gegeven, toen ik pas geboren ben”.
Dit is de lieflijke en vastberaden oproep aan zijn moeder in de taal van zijn cultuur opdat zij zich ten volle toevertrouwde 
aan de wil van God.
Jean-Thierry sterft op 5 januari 2006, vierentwintig jaar oud. In de laatste uren fluistert hij “mama Anna” die hem als zijn eigen kind tot aan het einde samen met haar man Luigi heeft geassisteerd, terwijl hij kijkt naar de afbeelding van Jezus aan de muur, als laatste woorden: “Hoe mooi is Jezus ... hoe mooi...”.
Het lichtend getuigenis van de vonk die in zijn kinderhart is ontstoken en vervolgens is opgevlamd[3], begint nu door heel de wereld te gaan.
Een zending voor heel de Kerk
Na de uitvaart in Italië in Legnano wordt zijn lichaam naar Kameroen teruggebracht, waar een grote deelname van gelovigen en vrienden van de Karmel het heeft ontvangen. Wij herinneren ons die dag en de intense religieuze emotie en de zekerheid van geloof dat de Karmel in Kameroen voor altijd getekend is door het voorbijkomen van de jonge Jean-Thierry.
Hij rust nu in de tuin van het scholasticaat “Edith Stein” van Nkolbisson in Yaoundé, niet ver van de Katholieke Universiteit, een kruispunt van jongeren in opleiding.
Zijn altijd met bloemen versierde graf is een plaats van gebed en bedevaart geworden. De getuigenissen over zijn jonge leven zijn verzameld en het proces van zaligverklaring is voorbereid en vervolgens in Milaan in gang gezet.
Kardinaal Angelo Scola heeft bij de afsluiting in Legnano van de diocesane fase van zijn zaligverklaringsproces, voordat de hele documentatie werd doorgeleid naar het Vaticaan, gezegd:
“Nadat wij het evangelie in zovele streken van de wereld hebben gebracht, verwelkomen wij met vreugde de komst van verkondigers van het evangelie en getuigen, zoals Jean-Thierry, die uit deze streken komen, opdat ons geloof weer verrijst, en om opnieuw degene die ons nabij is, te leren beminnen”[4].
Jean-Thierry zal misschien de eerste gekleurde heilige van het bisdom Milaan zijn; hij is hoe dan ook een profetisch teken van de nieuwe tijden van de zending van de Kerk die komt vanuit de volken en in alle richtingen gaat.
 |
 |
 |
 |
__________________
[1] Testimoni di Cristo. Catechesi di Monsignor Don Ennio Apeciti...
[2] Fra Jean Thierry di Gesù Bambino e della Passione..., 65.
[3] Vgl. Fra Jean Thierry di Gesù Bambino e della Passione..., 62.
[4] A. Scola, Chiusura della fase diocesana del processo “Super Virtutibus” per la beatificazione e canonizzazione del Servo di Dio, Fra Jean-Thierry Ebogo, op www.jeanthierryebogo.org/
(Vertaald uit het Italiaans door Drs.H.M.G. Kretzers)
15/04/2025