Pascua Joven 2023 in Ypacaraí - Fotogalerij

Na drie jaar opschorting vanwege COVID-19 hebben wij dit jaar eindelijk in onze parochie van Ypacaraí in de loop van de Goede Week het traditionele Pasen van de jongeren weer kunnen opnemen.

Vóór de pandemie was het een jaarlijkse afspraak waarnaar de jongeren zeer uitkeken; het gedwongen opschorten ervan in deze jaren had veel nostalgie teweeggebracht en een groot verlangen elkaar weer te ontmoeten om opnieuw die dagen samen te vieren.

Deze kerkelijke traditie, die vandaag typisch is voor Paraguay en in het algemeen voor Latijns-Amerika, is in de zestiger jaren ontstaan in de beweging van Taizé: het waren ontmoetingen van jongeren met een karakter van gebed, engagement, gemeenschap, oecumene, strijd voor een betere wereld.

Genoemde ontmoetingen van jongeren hebben zich vervolgens verspreid en hebben daarbij verschillende kenmerken gekregen. Het eerste Pascua Joven werd in Spanje georganiseerd in de eerste zeventiger jaren en van daaruit verspreidde het zich naar de verschillende Spaanstalige Latijns-Amerikaanse landen. Daarbij bracht men in de dagen van de Goede Week de jongeren van de morgen tot de avond bij elkaar om hun verschillende activiteiten van christelijke verdieping en vorming voor te leggen − retraites, cursussen, geestelijke oefeningen, studiedagen −, maar ook van samen leven, wederzijdse kennismaking en socialisering.

In de parochies van Paraguay vindt over het algemeen Pascua Joven plaats in de drie dagen van het Paastriduüm, liturgisch de laatste ogenblikken van het lijden en de dood tot de verrijzenis van Jezus volgend.

In de parochie van Ypacaraí begint het met de processie en de mis op Palmzondag en gaat verder in de dagen van het Paastriduüm, dat wil zeggen gedurende de schoolvakantie van de Goede Week tot aan Paasmorgen.

Zo is het ook geweest voor dit Pascua Joven 2023, waar zozeer naar uitgekeken werd!

Gedurende deze dagen hebben de jongeren elkaar kunnen ontmoeten in de gebouwen van de parochie, waar ook talrijke volwassen medewerkers aanwezig waren die hebben geholpen bij de organisatie van de maaltijden (zodat allen op hun tijd konden eten), en van de andere noodzakelijke dienstverleningen, evenals bij de voorbereiding en de organisatie van de vieringen op die dagen, waarop men steeds een deelname van talrijke gelovigen heeft gezien.

De jongeren van de drie fases van het vormsel van dit jaar, tussen de veertien en zestien jaar, zijn de belangrijkste hoofdrolspelers geweest, maar wij hebben ook de jongeren die het vormsel hebben ontvangen in de drie jaar van de pandemie en die nog niet de gelegenheid hadden gehad om deze ervaring te beleven, de mogelijkheid gegeven deel te nemen.

In het totaal hebben ongeveer tweehonderd en vijftig jongeren deelgenomen aan de verschillende activiteiten, die, behalve de ogenblikken van gebed en de liturgische vieringen om samen met heel de christelijke gemeenschap het lijden-de dood-de verrijzenis van de Heer te beleven, ook de projectie van twee films en een ontmoeting bevatten met een katholieke vertegenwoordiger van de wereld van de cultuur, een bekende persoonlijkheid in Paraguay.

Het hoofdthema van de drie dagen was: “De zin van het leven ontdekken”, dat niet het opeenstapelen van het ene jaar na het andere en het zich laten leven is, of, erger nog, verkeerde en destructieve routes opgaan (dodelijke wegen die zelfs de menselijke waardigheid doden), maar studeren en zich voorbereiden op het leven, kennen, nadenken, de werkelijkheid onder ogen zien, redeneren en het eigen mens zijn overeenkomstig het eigen geloof verwezenlijken.

Het leven is niet gemakkelijk en vereist strijd, offer, vermogen om voor een route van leven, niet van dood, te kiezen, weten af te zien van zoveel dingen die geen nut hebben en die de consumptie- en technologische maatschappij ons voorhoudt en ons daarbij leeg en passief achterlaat, als echte wandelende zombies zonder vaak ertoe te komen een eigen leven te leven en de hoofdrolspelers ervan te zijn.

“Van de dood naar het... leven” is de slogan van dit Pascua Joven geweest, een proces dus waar ieder persoonlijk de ruimte van de drie puntjes moet invullen om te komen tot een echt, mooi, geëngageerd leven.

Wij laten met woorden en beelden van die dagen voor onze lezers de belangrijkste ogenblikken van dit Pascua Joven de revue passeren om af te sluiten met het getuigenis van enkele jongeren die actief in de ordedienst hebben samengewerkt.

Palmzondag

Het is een van de meest doorleefde vieringen van heel het liturgische jaar. Een duizendtal mensen hebben er dit jaar aan deelgenomen. Zij begon in de capilla gewijd aan de Señor de la Palma en gelegen op ongeveer een kilometer van de parochie. Daar verzamelden wij ons allen voor de zegening van de palmtakken en het begin van de processie.

Alle jongeren die aanwezig waren in een wit T-shirt, hebben hun diensten verleend om de processie goed te organiseren en het mogelijk te maken dat allen geordend in de rij konden gaan staan en tot de kerk achter het beeld van de Heer van de Palmen lopen, waar ieder een plaats kon vinden en waar de mis in grote orde, stilte en diepe devotie werd gevierd.

Witte Donderdag

“Van de dood naar het... leven” bracht ons ertoe na te denken over zeer veel omstandigheden van de dood, destructieve houdingen, onnodig lijden die niet het kruis en de dood van de Heer zijn, maar vooral bij jonge volwassenen te wijten zijn aan het onvermogen eigen emoties te beheersen, aan de armoede van affectieve relaties en het gebrek aan referentiepunten van betekenis die hen helpen een keuze te maken en trajecten van een authentiek leven te volgen.

De film die op Witte Donderdag werd vertoond over de genocide in Rwanda, liet enerzijds de uiterste wreedheid zien waartoe menselijke wezens uit haat en (in dit geval etnische) onverdraagzaamheid kunnen komen, en anderzijds de moed van een man, een priester, die zoals Jezus zijn leerlingen bij het Laatste Avondmaal heeft geleerd, op het ogenblik van het offer, het lijden, de angst en de dood zijn volk niet in de steek heeft gelaten, het volk dat hem was toevertrouwd. Een moeilijke keuze, vooral toen men de mogelijkheid zou hebben deze te vermijden, maar een die getuigt van gave, offer en ware liefde, zoals die van Jezus.

Goede Vrijdag

Na eerst een tijd van gebed in de kerk begeleidde men op de plaats van de Graflegging de Heer in de laatste uren van zijn lijden, waarbij de rozenkans werd gebeden, en werd Pascua Joven voortgezet met een tweede filmprojectie. De film Cristiada, gebaseerd op de geschiedenis van de heilige José Sánchez del Rio, liet de standvastigheid in het geloof zien van deze jongen van veertien jaar in de loop van een zware vervolging van de katholieken in Mexico in de jaren 1926-1929 en deed niet alleen nadenken over de kracht van het geloof, maar ontroerde heel de bijeenkomst. Wat is ieder van ons bereid te doen om het eigen geloof te bevestigen en te verdedigen? De dag werd in de namiddag voorgezet met de deelname van alle jongeren aan de viering van het lijden van de Heer.

Paaszaterdag - de Paaswake

Op zaterdagmorgen namen de jongeren deel aan een ontmoeting met Tito Chamorro, scenarioschrijver, dramaturg en acteur, zeer bekend in Paraguay, een groot kenner van de wereld van de jeugd, die hij in enkele interessante scenario’s van op internationaal niveau bekroonde films zoals Siete cajas, heeft willen uitbeelden.

Zijn stevige en indringende voordracht voor de jongeren was een hard en waar verhaal, omdat het geheel gebaseerd is op eigen ervaring: van de ervaring via alcoholisme en alle soorten van drugs gekomen te zijn tot de voldoening alleen, op eigen kracht (zonder psychologische of psychiatrische trajecten), zich bewust van het bereikte niveau van vernietiging, en met de vreugde van een hervonden geloof in God hieruit gekomen te zijn.

Hij sprak tot jongeren over een bevrijdende opvoeding die gezin, school, Kerk, heel de maatschappij zouden moeten bieden, waarbij men ermee ophoudt jongeren te laten opgroeien met als enig ideaal “ambtenaartjes” en objecten en subjecten van consumptie te zijn. Hij nodigde ertoe uit de “verzakelijkende” lering vol valse waarden die door de markt worden opgedrongen, te overwinnen om in jongeren het duidelijke bewustzijn te laten ontstaan van hun waarde die niet gelegen is in het kopen van merkkleding, in het verlangen een SUV te hebben, zeer kostbare “thematische” feesten voor 15 jaar (in de Latijns-Amerikaanse cultuur: feest van de overgang van een meisje van de jeugd naar de adolescentie) te organiseren, altijd het nieuwste van het nieuwste op het gebied van mobieltjes te hebben.

Jongeren, zo zei hij, moeten worden uitgenodigd om de klassieke schrijvers te lezen en de steeds nieuwe en actuele rijkdom ervan te ontdekken; zij moeten studeren; zij moeten zich vragen stellen over wie zij zijn en wat zij willen, en de instrumenten verwerven om weloverwogen keuzes te maken zonder zich te laten bedriegen door die welke op waarden lijken, maar in werkelijkheid nietszeggende dingen, onbenulligheden zijn.

De ware zin van het leven, zo zei Tito Chamorro, is ten overstaan van God zich te engageren in de maatschappij en ten opzichte van zichzelf en zich te storten op hetgeen werkelijk bevalt. Hij herinnerde aan zijn ervaring, toen hij begonnen was met zijn studie techniek om zijn ouders, die in die carrière een zekere toekomst zagen, een plezier te doen, en hoe in hem het verlangen zich vestigde van toneelspelen – aanvankelijk op amateurniveau – zijn beroep en zijn leven te maken. Hij vertrouwde de jongeren toe dat de toekomst programmeren alleen op basis van het ideaal van een vaste baan en van gemak en daarbij grotere aspiraties verstikken, van hun leven een mislukking dreigt te maken. Hij onderstreepte ten slotte dat, als hun grootste aspiratie van religieuze aard is, als zij voelen dat zij priester, religieuze willen worden... geen angst moeten hebben aan dit verlangen toe te geven. Ieder zou de talenten die God hem heeft gegeven, moeten herkennen en doen groeien, kiezen voor wat daaraan beantwoordt, de jeugddroom omarmen en deze verwezenlijken zonder op de helft, noch aan het einde van het traject spijt te hoeven hebben.

Bij het horen van deze krachtige voordracht waren er veel vragen, vaak van persoonlijke aard, die de jongens en meisjes Tito stelden.

Zo bracht men zittend, aandachtig en luisterend ongemerkt twee uur door zonder dat men zelfs de behoefte voelde om naar het toilet te gaan.

Na zich op de avond van Paaszaterdag in de eigen huizen teruggetrokken te hebben kwamen de jongeren weer terug in de parochie voor de viering van de Paaswake om met een diepe inkeer deel te nemen aan de rijkdom van de riten die de Kerk in die liturgie biedt om vervolgens de volgende morgen opnieuw voor de afsluitende mis te komen.

(Verzorgd door Emanuela Furlanetto)

(Wordt vervolgd)

(Vertaald uit het Italiaans door Drs. H.M.G. Kretzers)

Fotogalerij

01/07/2023