Wij hebben een brief van Pastoor Jean-Baptiste Bugingo ontvangen die hij heeft geschreven, nadat hij het artikel van don Emilio Grasso Het ogenblik is gekomen dat Hij groter moet worden, maar ik kleiner had gelezen. Wij willen deze delen met onze lezers.
Jean-Baptiste Bugingo is een Rwandese priester uit het volk van de Tutsi’s die de genocide van 1994 heeft overleefd, waarbij behalve zijn medeburgers 70 mensen van zijn familie, zijn collega-professoren van het seminarie en zijn studenten het leven verloren.
Hij werd gered door een Belgische priester die hem naar Burundi deed vluchten en vervolgens naar België, waar mgr. Paul Schruers, toen bisschop van Hasselt, sinds lang een vriend, na enkele maanden van slachtingen hem uitnodigde zich in het bisdom te vestigen als priester ten dienste van dat bisdom.
Zijn band met zijn vaderland van oorsprong is voorgezet, doordat hij standvastig blijf deelnemen aan het proces van verzoening na de broedermoorden.
Jean Baptiste onderhoudt al jaren vriendschappelijke betrekkingen met de in het bisdom Hasselt aanwezige leden van de Gemeenschap Redemptor hominis en volgt met belangstelling de publicaties die verschijnen op de website van de Gemeenschap en die van een diepgaand commentaar voorziet.
Beste Anna Maria,
Ik heb zojuist de brief van don Emilio gelezen die jij mij gisteren hebt toegestuurd. Hartelijke dank dat jij met mij dit schitterend geestelijk testament hebt willen delen.
Ik herken in deze brief “een man van God” en een “man van de Kerk”. “Loslaten” is niet altijd vanzelfsprekend, zelfs niet bij de besten!
Men zegt dat een parochie het 50-jarig jubileum van het priesterschap van haar pastoor had georganiseerd. Hij had er meer dan 30 jaar doorgebracht. In de verschillende toespraken hebben zij hem bedankt voor alles wat hij in de parochie had gedaan, maar hem toch ook doen begrijpen dat zijn krachten aan het afnemen waren. Toen hij aan de beurt was, zei hij:
“Mijn beste parochianen, u weet dat ik van jullie houd, mijn leven heb gegeven voor jullie, dit zal blijven doen tot mijn laatste druppel bloed”… En een parochiaan te midden van de menigte riep: “In plaats van zijn laatste druppel bloed te geven zou u er beter aan doen ontslag te nemen”.
Dit om te zeggen dat alleen wie begrepen heeft dat hij ten dienste van God staat en dat hij God niet moet overschaduwen, zich op tijd weet terug te trekken en zeggen zoals de wegbereider Johannes de Doper: “Hij moet groter worden, maar ik kleiner”.
Dank u, don Emilio, dat u de getuigen van Christus bent die zich nooit tussen Christus en iemand wil plaatsen. Weten te verdwijnen om Hem te laten verschijnen is een teken van geestelijke grootte.
Ik houd van die andere uitdrukking: “De Kerk hebben als moeder en dochter”. Het is mooi haar voort te brengen die ons voortbrengt. Een mooi gevoel van verantwoordelijkheid. Is dat niet de les van Hemelvaart, die wij gaan vieren? Jezus sticht de Kerk om ons voort te brengen en vertrekt om ons de verantwoordelijkheid te laten haar vitaliteit en een gezicht te geven.
Dank u, don Emilio, voor dit getuigenis van een man van de levende Kerk.
Nogmaals bedankt, beste Anna Maria en medezusters, dat u met mij deze schat hebt willen delen. Moge God u zegenen en zijn vreugde geven die de beste manier is om Christus aan de wereld te verkondigen.
Een zalig Hemelvaartsfeest toegewenst.
Jean-Baptiste
(Vertaald uit het Italiaans door Drs. H.M.G. Kretzers)
04/06/2022